sábado, 8 de abril de 2017

Faro



                                                Esta tarde están baixas as nubes
                                                e é a cor do mar como a da cinza.
                                                Os berros salvaxes das gaivotas
                                                semellan coiteladas
                                                que fan escoar o corazón da tarde.

                                                Hai quen trabuca doadamente
                                                a mensura do mar coa inmensidade.

                                                Eu de min só sei dicir
                                                que o mar comeza no meu sangue.
                                                O que non sei
                                                é se o mar caberá na miña alma.

                                                 Manuel María

6 comentarios:

  1. E esa sangue da que fala o poema que queda reflexado no cadro. Ese neno de mirada perdida, nostálxico quizais, querendo atrapar as marabillas do mar, a súa riqueza e esperando tamén que caiban na súa alma baixo a mirada protectora da nai.
    Fermoso cadro e fermoso tamén o poema.
    * Robeiche para o meu blog o cadro da serea. Se prefires que a quite fareino.
    BIQUIÑOS BALBI.

    ResponderEliminar
  2. Podes dispoñer dos traballos que queiras. Para min e todo un honor.
    Gracias pola tua xenerosidade.
    Bicos

    ResponderEliminar
  3. Ets pintora! De vegades em diuen dibuixant, no ho sóc pas. Jo vull ser pintor. Salut i llibertat, amiga pintora!

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Pois algo deso hai, a orixe desta imaxe foi unha mancha de pintura.

      Saúde amigo pintor, admiro moito a túa pintura

      Eliminar
  4. Enmig de les aigües.
    Sí "o mar caberá na tua alma". Bicos.

    ResponderEliminar
  5. E que seríamos sen auga, sen mar
    Saúdos dende esta choiva que hoxe cae maina sobre o mar.
    Petons

    ResponderEliminar